"Toutes les images disparaitront".
Düştüğüm anlamsızlık sarmalından çıkmak için kitaplara sarıldım. "Evet. Unutulacağız. Yazgımız böyle yazılmış, elden ne gelir." Annie Ernaux muhteşem Seneler romanını bu epigrafla açıyor. (böyle ölecekse, öldür o zaman sen de esrarı, esrar satan yalancı peygamberi öldür.) Çehov "Bir havucun anlamı nedir? Bir havucun anlamı neyse, hayatın da o!" demiş Alper Hasanoğlu'nun aktardığına göre. Bir yandan Irvin Yalom'un Ölüm Kalım meselesi kitabını okudum, evet "toutes les images disparaitront".
Hayatımızı anlamlandırmak ne büyük bir uğraş. "Kuytu bir birahanemiz vardır. Gider otururum. Düşünür dururum. Şu dünyaya ne ettim? Şu dünyada ne gördüm? Neye geldim? Neye gidiyorum? Ne yaptım?". Farklı biçimlerde herkes, ki alıntıda gördüğümüz üzere Sait Faik bile sürekli kendisine bu soruları soruyor. Fani olmak, 2 kuşak sonra unutulacak olmak kaldırması ne ağır yük. Sonra bir de postmodern toplumda ve varoluşçu psikoterapiyle bize hayatın anlamının biz ne dersek o olduğunun bilinci ve korkunç sorumluluğu da yüklendi. Sizin hayatınızın anlamı nedir? Bizde bir de mana dediğimiz ve sanki anlamı da kapsayan daha aşkın bir seviye de var. Orhan Pamuk manayı resimle yazının birleşmesinde buluyor. Nick Cave "kindness" demiş ona hayatın manası sorulunca. (Sana yalnız bir ince taze kadın / Bana yalnızca eski bir budala /Diyen bugünkü beşer / Bu sefil iştiha, bu kirli nazar, /Bulamaz sende bende bir mana).
Hayata edebi bir mana bulacak olsam, metinlerarasılık derdim. Kitapların şiirlerin birbiriyle bunca konuşmasını tesadüfi bulamıyorum, her seferinde büyüleniyorum bundan.
Sonra manayı bulamadığımız anlarda sırtımızı okşayan el çok tanıdık biri olarak karşıma çıktı. Manayı bulmadan da ilerleme iznini verdi hatta.
"Uzun ince bir yoldayım / Gidiyorum gündüz gece."
